هوای گریه با من است

این روزا که می رم اینستاگرام فقط کارم شده گریه. دست خودم نیست. وقتی نوشته های مردم رو می خونم بغض می شن توی گلوم و اشکهام گوله گوله می ریزه پایین.

دیدید حتما دیگه، یه موجی راه افتاده که جملهایی می نویسن با شروع "برای"..... و نگم که چقدررررررر دلم می سوزه و جیگرم آتیش می گیره که چند روزه دارم می خونم و حتی یکیشون تکراری نیست. 

اونجا نیستم ولی دلم باهاتونه، سعی می کنم اینجا صداتون باشم.  می دونم که کمه، می دونم ولی چیکار کنم که دستم کوتاهه. 

خدا فقط پشت و پناه مظلومینمون باشه، جوانامون که نه تنها زندگی نکردن که حالا هم دارن پر پر می شن.

کاشیکی خدا صدامون رو بشنوه